Αμερική, Αμερική! Καλά μου λέγαν μερικοί πως είσαι χώρα μαγική.
Από τα σημαντικότερα ταξίδια που έχω κάνει είναι σίγουρα στις Η.Π.Α. Μια χώρα πού από την μια νοιώθεις τόση οικειότητα έχοντας καταναλώσει άπειρες χολυγουντιανές ταινίες, αλλά ταυτόχρονα τόσο ξένη σε σχέση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Τεράστιοι δρόμοι, τεράστια αυτοκίνητα, αλλά παντελής έλλειψη μέσων μαζικής μεταφοράς. Πολυπολιτισμικότητα, πολυχρωμία, άστεγοι, τζαζ, δημοκρατία, ρατσισμός, ανισότητα, κινηματογράφος, σταρ, όπλα, εξωγήινοι, ουρανοξύστες, χάμπουργκερ, Coca-Cola, Grand Canyon, Pacific Coast.
Η ιστορία μου όμως ξεκινά πίσω στο 1912. Τότε ο προπάππους μου Θ. φτάνει σε ηλικία 28 ετών στο Ellis Island της Νέας Υόρκης από τον Πειραιά, με το υπερωκεάνιο "Πατρίς". Ως εκεί φτάνουν και τα ίχνη του. Διότι μετέπειτα, είτε πήγε στο Σικάγο, είτε στο Σαν Φρανσίσκο, ένα και το αυτό. Άνθρωποι αγράμματοι εκείνη την εποχή, για την οικογένειά του οτιδήποτε ήταν απλά Αμερική.
Ο προπάππους μου λοιπόν έζησε στην Αμερική. Και ζούσε καλά. Βρήκε δουλειά, έστελνε χρήματα στην γυναίκα του και τον γιο του. Κι όταν αποφάσισε οτι του αρέσει η ζωή εκεί κι οτι θέλει να πάρει μαζί του την οικογένειά του, τότε δυστυχώς σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα. Τα τραγικά παιχνίδια της μοίρας. Παλεύεις για ένα όνειρο και η ζωή στο ανατρέπει έτσι απλά, έτσι στεγνά.
Το μόνο ενθύμιο που είχα σαν παιδί από τον προπάππου μου, ήταν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που είχε στείλει στην γυναίκα του. Φορώντας κουστούμι και μ'ένα μεγάλο μουστάκι, πόζαρε αγέρωχος στην βεράντα ενός σπιτιού βικτωριανού ρυθμού, κοιτώντας τον φακό μ'ένα σκληραγωγημένο και αποφασιστικό βλέμμα.
100 χρόνια αργότερα, είχα την ιστορική ευθύνη να είμαι η πρώτη απόγονός του που πήγε Αμερική. Και φυσικά κανένα ταξίδι στην Αμερική δεν νοείται χωρίς μια στάση στην Νέα Υόρκη. Αφού περιπλανήθηκα στο Μανχάταν, μεταξύ 5ης Λεωφόρου και γέφυρας Brooklyn, στήθηκα μαζί με εκατοντάδες τουρίστες στο Battery Park να επιβιβαστώ στο καραβάκι. Απαξίωσα την στάση στο Άγαλμα της Ελευθερίας και συνέχισα για το Ellis Island. Εκεί, οι εγκαταστάσεις υποδοχής των μεταναστών λειτουργούν από το 1990 ως Εθνικό Μουσείο Μετανάστευσης, θυμίζοντας την ιστορία αλλά και τις ρίζες του αμερικανικού έθνους.
Ήταν ίσως η μοναδική φορά στην ζωή μου που επισκεπτόμενη έναν άγνωστο χώρο ξέσπασα σε λυγμούς. Στάθηκα στην μέση του the Great Hall, την αίθουσα καταγραφής των μεταναστών. Ένοιωσα τους τοίχους να εκπέμπουν την αγωνία, την ταλαιπωρία, την αβεβαιότητα και το κλάμα χιλιάδων ανθρώπων που άφησαν πίσω πατρίδα και οικογένεια, θαλασσοπνιγόταν για μέρες μέχρι να φτάσουν σε μια άγνωστη χώρα, με άγνωστους ανθρώπους, μιλώντας μια άγνωστη γλώσσα.
Βγήκα έξω στον κήπο και κάθησα κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Δεν ήξερα πού είχε θαφτεί ο προπάππους μου σ'αυτή τη χώρα, ήξερα όμως σίγουρα οτι είχε φτάσει κι είχε πατήσει τούτο το νησί. Έβγαλα από την τσέπη μου ένα φάκελο με λίγο χώμα από Κρήτη και το έριξα εκεί, στις ρίζες του δέντρου. Ελπίζω με αυτή την κίνηση, 100 χρόνια μετά, να αναπαύτηκε η ψυχή του.
Αμερική, Αμερική! Καλά μου λέγαν μερικοί πως είσαι χώρα τραγική...
