Στις Βούτες¹ πηγαινοέρχομαι τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου. 10 χρόνια! Είναι η δεύτερη γειτονιά μου αναμφίβολλα. Γνώστης όλων των πιθανών διαδρομών σπιθαμή προς σπιθαμή, είναι αυτό που λένε "πάει και με κλειστά μάτια". Moby "Why does my heart feel so bad?" στη διαπασών, διασχίζοντας τους αμπελώνες και τις αιωνόβιες ελιές. Ανατολικά τα Λασιθιώτικα βουνά κι ο Γιούχτας, το πρόσωπο του Δία, δυτικά ο Στρούμπουλας και τα Ρεθεμνιώτικα βουνά με την κορφή του Ψηλορείτη να ξεχωρίζει. Ενίοτε η πορεία σου διακόπτεται από κάποιο κοπάδι πρόβατα, όχι δεν είναι υπερβολή, η περιοχή προσφέρει πλούσιους βοσκότοπους καίτοι εντός αστικής ζώνης. "Παντέρμη Κρήτη" που λέει συχνά ένας φίλος.
Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής στη Χώρα, σ'ένα από τα πολυσύχναστα φανάρια (της υπομονής), παρατηρεί κανείς την παρουσία ένος νεαρού άνδρα άξιου λόγου. Ξένης καταγωγής, ηλιοκαμμένος, ντυμένος πρόχειρα ποτέ όμως ακατάστατα. Η πρώτη αντίδραση μου ήταν να σκεφτώ "άλλος ένας ενοχλητικός επαίτης των φαναριών". Πείτε με παράξενη, πείτε με σχιζοφρενή αλλά με το αμάξι μου έχω ένα θεματάκι. Αρνούμαι το καθάρισμα παρμπρίζ χωρίς την άδειά μου, εκνευρίζομαι όταν τοποθετούνται διαφημιστικά στους υαλοκαθαριστήρες, δεν ανέχομαι να δέχομαι "απειλές" στο όνομα της φιλανθρωπίας εκμεταλλευόμενοι το γεγονός οτι είμαι εγκλωβισμένη στη κίνηση και το μποτιλιάρισμα. Για να μην ανοίξω το φάκελο ανθρώπινα δικαιώματα, εκμετάλευση ανηλίκων, οργανωμένα κυκλώματα επαιτείας...
Ο συγκεκριμένος άνδρας όμως καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή χωρίς να προκαλεί, χωρίς να σου δημιουργεί οίκτο, χωρίς καν να σου ζητά βοήθεια. Το βασικό στοιχείο που σου κάνει εντύπωση πάνω του είναι το καθαρό χαμόγελο και η ηρεμία στο πρόσωπό του. Σπάνια χαρακτηριστικά στις μέρες μας. Περνάει από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο, με τον καθαριστήρα στον ώμο χαιρετά τους οδηγούς έναν έναν. Αν έχεις το παράθυρό σου ανοιχτό θα σε ρωτήσει αν πάει καλά η δουλειά, τί κάνει η οικογένειά σου, θα σου ευχηθεί καλή συνέχεια και θα προχωρήσει στον επόμενο. Μια μέρα γυρνούσα από το εργαστήριο. Ήταν τα γενέθλιά μου, είχαν πάει καλά τα πειράματα, ήμουν ευδιάθετη. Άνοιξα το τζάμι και του έδωσα ένα ποσό μικρό για εμένα (τότε τουλάχιστον) σημαντικό για εκείνον όμως. "Κράτησε αυτά χωρίς να μου καθαρίσεις το παμπρίζ, δε θέλω, να'σαι καλά!". Δίστασε, δεν ήθελε να δεχτεί τα χρήματα, επέμεινα. Με κοίταξε στα μάτια. "Μα γιατί δίνεις αγάπη εμένα; Πρέπει κι εγώ κάνω κάτι για'σένα.". Αμέσως άναψε το φανάρι πράσινο, του χαμογέλασα κι έφυγα. Στο δρόμο οι σπαστές του λέξεις ηχούσαν στ'αυτιά μου. "Δίνεις αγάπη εμένα". "Κάνω κάτι για'σένα".
Όχι δε με νοιάζει τ'όνομά σου. Δε με νοιάζει από πού είσαι κι ούτε πώς βρέθηκες στο τόπο που ζω. Με νοιάζει που άφησες πίσω σου την οικογένεια, τους παλιούς σου συμμαθητές, τον τόπο που μεγάλωσες κι όμως χαμογελάς. Με νοιάζει το οτι δεν έχεις κάποια δουλειά υψηλών αποδοχών, ούτε σπίτι με θέα και κήπο, ούτε αυτοκίνητο με αεροτομή και αισθητήρες παρκαρίσματος κι όμως είσαι ευχαριστημένος. Κατάφερες να βρείς την ευτυχία και την ισορροπία μέσα από πιο απλά και ουσιαστικά πράγματα. Ξένος ανάμεσα σε ξένους, αντικρίζοντας την περιφρόνηση, την αποδοκιμασία, την άνιση αντιμετώπιση, εσύ στέκεσαι όρθιος και δίνεις θετική ενέργεια και μαθήματα ανθρωπιάς. Σε ζηλεύω.
Όχι δε με νοιάζει τ'όνομά σου. Δε με νοιάζει από πού είσαι κι ούτε πώς βρέθηκες στο τόπο που ζω. Με νοιάζει που άφησες πίσω σου την οικογένεια, τους παλιούς σου συμμαθητές, τον τόπο που μεγάλωσες κι όμως χαμογελάς. Με νοιάζει το οτι δεν έχεις κάποια δουλειά υψηλών αποδοχών, ούτε σπίτι με θέα και κήπο, ούτε αυτοκίνητο με αεροτομή και αισθητήρες παρκαρίσματος κι όμως είσαι ευχαριστημένος. Κατάφερες να βρείς την ευτυχία και την ισορροπία μέσα από πιο απλά και ουσιαστικά πράγματα. Ξένος ανάμεσα σε ξένους, αντικρίζοντας την περιφρόνηση, την αποδοκιμασία, την άνιση αντιμετώπιση, εσύ στέκεσαι όρθιος και δίνεις θετική ενέργεια και μαθήματα ανθρωπιάς. Σε ζηλεύω.
¹ εν συντομία η περιοχή Βασιλικά Βουτών, 5 χλμ ΝΔ του Ηρακλείου, 7,5 χλμ πριν από το χωριό Βούτες.
