"Attention à la marche en descendant du train". Η Odette ακολουθεί την ίδια διαδρομή κάθε πρωί για τη δουλειά. Από Massy-Palaiseau φτάνει Denfert-Rochereau με τον RER B και από κεί τέσσερις στάσεις με το Metro και 3 λεπτά περπάτημα ως το Institut Pasteur. Η ώρα είναι 8.37 και ο συρμός έχει κολλήσει εδώ και ένα τέταρτο. Πάλι κάποιος θα έπεσε στις ράγες. Δεν άντεξε την πίεση; Δεν άντεξε τη μιζέρια; Ήταν σχιζοφρενής; Ποτέ δε μαθαίνεις. Ή μπορεί να'ταν ατύχημα. Όπως εκείνη η κοπέλα, ένα χρόνο πριν. Στεκόταν στην αποβάθρα, ώρα αιχμής, ο κόσμος στιβαγμένος έτοιμος να σαρδελοποιηθεί μες στο τρένο. Και κάποιος απρόσεκτος, ανίδεος, βιαστικός ή μήπως κι αυτός σχιζοφρενής (;) έδωσε το μοιραίο σπρώξιμο. Κανείς δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Όλοι έγιναν μάρτυρες μιας τραγωδίας. Είναι οι στιγμές που νοιώθεις τόσο μικρός, τόσο υπόδουλος, ασήμαντο κομμάτι μιας μάζας, έρμαιο της αστικής ζούγκλας αγωνιζόμενος για επιβίωση.
Παρίσι, η πόλη του φωτός. Θυμάται ακόμα τον ενθουσιασμό της όπως κάθε πρωτοετής φοιτητής. Βόλτες με το ποδήλατο στους κήπους του Λουξεμβούργου, βραδιές jazz στη Μονμάρτη και άφθονο γαλλικό κράσι δίπλα στον Σηκουάνα. Μα τώρα είναι αλλιώς. Πέρασαν τα χρόνια, δεν είναι πλέον η ενθουσιώδης φοιτητριούλα, άλλαξαν οι ανάγκες. Κι ο Pier; Αχ, Pier...
-Θα πάω Σαγκάη. Φαίνεται καλή ευκαιρία. Κι αν τα πράγματα δε πάνε καλά, ehh... je ne sais pas. Θα τα παρατήσουμε όλα. Θα βρούμε ένα νησί να ζήσουμε ανεξάρτητοι. Εγώ κι εσύ. Τί λες;
-Αζόρες; Τέλεια! Εγώ θα ψαρεύω τόννους.
-Αχ, εγώ θ'ανοίξω ενα μικρό pâtisserie και θα φτιάχνω σπιτικές κρέπες, croissants και crème brûlée.
-Και... Θα σου κάνω, μμμ... deux enfants!!!
-Trois. Non, QUATRE!
-Αχαχαχαχα...
-Χαχαχαχα...!
Έχει περάσει πολύς καιρός από εκείνη τη βραδιά. Ο Pier είναι ακόμα στη Σαγκάη κι η Odette ακόμα στο Παρίσι. Ποτέ δεν του το'χει αποκαλύψει αλλά ακόμα αναπολεί εκείνη τη νύχτα. Κάποια βράδια που ξεμένει μόνη στο εργαστήριο, κι ο Pier λόγω διαφοράς ώρας δεν είναι στο skype, ανοίγει τον χάρτη στο διαδίκτυο, βλέπει εικόνες από τις Αζόρες και ακούει το Cancao do Mar. Ξέρει οτι είναι απλά ένα όνειρο που ποτέ δε θα πραγματοποιηθεί. Το χρειάζεται όμως αυτό το όνειρο. Το διατηρεί ζωντανό μέσα της. Για να καταφέρει να επιβιώσει...
Não vou ao mar cruel
E nem lhe digo aonde eu fui cantar
Sorrir, bailar, viver, sonhar...contigo
(I will not go out to the cruel sea
And I won't disclose where I went to sing
To smile, to dance, to live, to dream... with you)
