Sofar, so good

Το Λονδίνο είναι μια άπειρη μουσική σκηνή. Συρροή καλλιτεχνών απ'όλο τον κόσμο, ονόματα μεγάλα, συναυλίες, gigs και φεστιβάλ λαμβάνουν χώρα συνεχώς σε μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται. Μέσα απ'αυτή την καλλιτεχνική οχλαγωγία, ένα εναλλακτικό μουσικό κίνημα αντιτίθεται στον mainstream τρόπο διασκέδασης αναζητώντας την απλότητα και την αμεσότητα.

To Sofar ξεκίνησε πειραματικά πριν 4 χρόνια σ'ένα σπίτι του Λονδίνου στο Kensal Rise κι αυτή τη στιγμή έχει εξαπλωθεί σε μερικές από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου. Νέα Υόρκη, Παρίσι, Βερολίνο, Μελβούρνη, Μπουένος Άιρες... Η ιδέα έχει ως εξής: αντί να στριμωχτούμε σ'ένα club με τσιγάρα, φασαρία, κινητά που χτυπάνε και πανάκριβα cocktails, μαζεύουμε τους φίλους μας και διοργανώνουμε τζάμπα συναυλία στο διαμέρισμά μας. Αδύνατον; Κι όμως συμβαίνει. Και με τεράστια επιτυχία!

Ανοίγεις λοιπόν από περιέργεια την ιστοσελίδα του Sofar κι εγγράφεσαι στο newsletter. Σύντομα λαμβάνεις ενημερωτικό e-mail με τις προσεχείς secret gigs ανά τον κόσμο. Δεν έχεις παρά να δηλώσεις το ενδιαφέρον σου και να περιμένεις αν και σε ποιό απ'όλα τα events θα σε επιλέξουν (τυχαία). Απ'τη στιγμή που θα επιλεγείς, λαμβάνεις ένα e-mail one week in advance για επιβεβαίωση κι ένα e-mail με την διεύθυνση του σπιτιού ανήμερα της συναυλίας. Παίρνεις 1-2 φίλους, αγοράζετε μπύρες απ'το περίπτερο και χτυπάτε το κουδούνι ενός άγνωστου διαμερίσματος, μιας άγνωστης πολυκατοικίας σε μια άγνωστη γειτονιά της πόλης. Μέχρι εκείνη τη στιγμή θα'σαι σίγουρα δυστακτικός, ο δυσταγμός όμως πολύ σύντομα μετατρέπεται σε ενθουσιασμό. Τα διαμερίσματα, που προσφέρονται από απλούς ανθρώπους αφιλοκερδώς, έχουν συνήθως μεγάλους χώρους, τύπου open plan. Ο κόσμος είναι more or less από 50 έως 80 άτομα. Η μικροφωνική έχει στηθεί κι όλοι αράζουν ήρεμα στους καναπέδες, τις μοκέτες ή ακουμπάν όρθιοι στους τοίχους. Και η συναυλία ξεκινά.

Νεαροί ταλαντούχοι καλλιτέχνες, σε συγκροτήματα ή solo, ανεβαίνουν επί "σκηνής" παρουσιάζοντας ένα μικρό κομμάτι της δουλειάς τους. Η μουσική κυρίως indie, folk ή pop rock, ως επί το πλείστον όμως σε ακουστική version από σεβασμό στους γείτονες. Ο κόσμος ακούει προσεκτικά και με ευλάβεια τη κάθε νότα και τον κάθε στίχο συμμετέχοντας και αλληλεπιδρώντας σαν να'ναι κομμάτι της παράστασης. Καθώς τα συγκροτήματα εναλλάσσονται, το κοινό βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει με τους μουσικούς, ν'ανταλλάξει ιδέες, απόψεις, μουσικά νέα και δρώμενα. Έτσι οι νέοι καλλιτέχνες αποκτούν κοινό και οι θαυμαστές βρίσκουν τα νέα του ινδάλματα. Μια εξαιρετική ζύμωση που σου δίνει την αίσθηση ότι κάτι πολλά υποσχόμενο γεννιέται εκεί μπροστά σου!

Σημειώστε το λοιπόν καλά. Θα το ξανακούσετε σίγουρα πολύ σύντομα...

www.sofarsounds.com

www.twitter.com/Sofarsounds

www.facebook.com/sofarsounds

Indigo Earth @Sofar Bristol:

Duologue @Sofar New York:

Bastille @Sofar London:

Baker Street

Η Baker Street αναμφισβήτητα ανήκει στη λίστα με τους πιο διάσημους δρόμους του Λονδίνου ένεκα του Sherlock Holmes και των περιπετειών του στο νούμερο 221B. Ξεκινάει σχεδόν πίσω απ'τα Selfridges (το μεγαλύτερο εμπορικό κατάστημα της Oxford Street) για την ακρίβεια από τη Portman Square, διασχίζει κάθετα τη Marylebone Road και καταλήγει στο νότιοδυτικό άκρο του Regent's Park. 

Sherlock Holmes Museum. Baker Street 221B.

Για τους κάτοικους του Λονδίνου, η Baker Street είναι γνώριμη λόγω του σταθμού του μετρό. Από τους πλέον κομβικούς εξυπηρετώντας 5 διαφορετικές γραμμές και από τους πλέον δαιδαλώδεις, είναι ο σταθμός με τις περισσότερες πλατφόρμες στο Λονδίνο, μόνο για τη Metropolitan line υπάρχουν 4 διαφορετικές (ενίοτε απαιτείται τάμα στη Παναγία Σουμελά για να βρείς τη σωστή πλατφόρμα και να μη βρεθείς κατά λάθος στο Wembley). Προς τιμήν του και η Bakerloo line αφού η ονομασία πρόερχεται από τη σύζευξη των ονομάτων των δυο κεντρικών σταθμών που ενώνει, δηλαδή της Baker Street με τον σταθμό Waterloo. Ο σταθμός της Baker όμως, παρόλο που ταλαιπωρεί καθημερινά τους επιβάτες με τη πολυπλοκότητά του και την παλαιότητά του, είναι ένα ζωντανό μουσείο.

Το Λονδίνο πρόσφατα γιόρτασε τα 150 χρόνια λειτουργίας του μετρό, το πρώτο μετρό στον κόσμο, και ο σταθμός της Baker Street ήταν ένας από εκείνους τους ιστορικούς πρώτους σταθμούς. Η Metropolitan Railway εγκαινιάστηκε το Σάββατο 10 Ιανουαρίου 1863. Η πρώτη γραμμή μετρό μήκους περίπου 5 km, είχε συνολικά 7 σταθμούς όπου ξεκινούσε από την Bishop's Road, σημερινό Paddington και κατέληγε στη Farringdon Street. Είναι ουσιαστικά το βόρειο κεντρικό κομμάτι της σημερινής Hammersmith and City line. Όλη η ιστορία των 150 αυτών χρόνων εκτυλίσεται μπροστά σου από τη πλατφόρμα της Hammersmith and City και της Circle line που παραμένει σχεδόν ανέπαφη από εκείνη την εποχή, μέχρι τη Jubilee line την πιο πρόσφατη γραμμή που ονομάστηκε προς τιμήν του Αργυρού Ιωβηλαίου (Silver Jubilee) της Βασίλισσας Ελισάβετ Β' το 1977.

Baker Street Tube Station

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεθείτε στο Λονδίνο, πριν βγείτε απ'το σταθμό της Baker Street για να δείτε τα κέρινα ομοιώματα στο Μουσείο της Madame Tussauds, αφιερώστε 5 λεπτά στην Eastbound platform να παρατηρήσετε τα σκουριασμένα εμβλήματα της Metropolitan Railway, την παλιά είσοδο του σταθμού, τα εκθέματα για την ιστορία της κατασκευής και λειτουργίας του μετρό του Λονδίνου καθώς επίσης το ηρώο προς τιμήν ανδρών της Metropolis Railway, πεσόντων στο καθήκον κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η πλατφόρμα της Circle και της Hammersmith and City line.

  

Δείτε επίσης The Science Museum: Happy 150th Birthday to London Underground

...να ξέρεις τί λες.

 [νυχτα]

Πλατεία Μοριχόβου. Παλιά Λαδάδικα. Όσες γεύσεις, τόσες εικόνες. Όσες μυρωδιές, τόσες αναμνήσεις. Όσες μουσικές, τόσες λέξεις. Ποτήρια να τσουγκρίζουν, συντονισμένα με τη μελωδία ενός ρεμπέτικου που παίζει κάπου στο βάθος. Σταλιά σταλιά το νερό πέφτει θολώνοντας το ούζο. Σταλιά σταλιά το ούζο ρέει στα σωθικά θολώντας τις σκέψεις, παραλύοντας τις αντιστάσεις. Θεία μετάληψη η κατανάλωση αλκοόλ με φίλους. Κοινωνοί των πιο απόκρυφων σκέψεων, των πιο ειλικρινών βλεμμάτων.

"Δεν έχω πεί ποτέ ψέματα"

Όλοι λέμε ψέματα. Είτε στους άλλους, είτε στον εαυτό μας. Είτε από αφέλεια, είτε από συμφέρον. Ψέματα δεν είναι μόνο όσα de facto έχουν ειπωθεί χωρίς να εννοούνται. Ψέματα είναι κι αυτά που εν γνώσει δεν λέγονται, αφήνοντας ελαφρά τη καρδία να αιωρούνται, να πλανώνται στον αέρα καλλιεργώντας προσδοκίες. Κι όταν φτάνει η κρίσιμη στιγμή ανάληψης των ευθυνών, με μια άρνηση ισοπεδώνουμε την όποια κατηγορία, αφοπλίζουμε τον κάθε αντίπαλο. Μόνοι. Όλα μόνοι. Πάντα μόνοι.

Όλοι λέμε ψέματα. Είτε στους άλλους, είτε στον εαυτό μας. Είτε μικρά αθώα, είτε μεγάλα που ανοίγουν πληγές. Πληγές αιμορραγούσες. Όχι όμως σ'αυτούς που αγαπάμε. Γι'αυτούς έχουμε ευθύνη. Την ευθύνη να μπορούμε να τους κοιτάμε κατάματα.

Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Μεϊντάνι. Πόσες γεύσεις, πόσες εικόνες, πόσες μυρωδιές, πόσες αναμνήσεις, πόσες μουσικές, πόσες μαντινάδες. Εκεί, μεταξύ ρακής και μαντολίνου διεμήνυσε ορθώς ο Λουδοβίκος των Ανωγείων:

"Όπου αγαπάς μη πολυπάς, κι αν πολυπάς μη πολυκάτσεις, κι αν πολυκάτσεις να μη πολυμιλείς, κι αν πολυμιλείς να ξέρεις τί λες."

Εβίβα στ' ανείπωτα...