Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Ανιδιοτέλεια

Doorway to Lake Lugano

Με τρείς ώρες οδήγηση από Bologna και μια δισκοκοίλη στη μέση, επιτέλους καταφέρνεις να περάσεις τα ιταλοελβετικά σύνορα. Αναζητάς καταφύγιο στη πόλη του Lugano. Ο γιατρός σου σε είχε προειδοποιήσει να μην κάνεις αυτό το ταξίδι. Χρειαζόσουν επειγόντως φυσιοθεραπείες και ξεκούραση, πριν χειροτερέψει η κατάστασή σου. Αντ'αυτού πλακώθηκες στα mesulid και έβαλες μπροστά σου ένα μεγάλο ταξίδι. Έτσι είναι η ανιδιοτελής αγάπη. "Μαζί και στο φεγγάρι". Δε λογαριάζεις πόνους, δουλειές, έξοδα, φίλους, συγγενείς. Ακολουθείς παντού. Δε λογαριάζεις....

Μπαίνοντας στην πόλη νοιώθεις ήδη την επιρροή των φαρμάκων σιγά σιγά να σε εγκαταλείπει. Αρχίζουν οι πρώτοι προειδοποιητικοί πόνοι στη μέση. Ακολουθείς τον παραλιακό δρόμο και ανεβαίνεις στους πρόποδες του Monte Bré. Παρκάρεις το Citroën έξω από τη Villa Moritz. Λίγα λεπτά οδήγησης ακόμα και θα'χες καταρρεύσει. Με δυσκολία κατεβαίνεις από το αμάξι, παίρνεις το μικρό σου σακίδιο πλάτης και μπαίνεις σέρνοντας το αριστερό σου πόδι στην είσοδο του ξενοδοχείου. Δυστυχώς το δωμάτιό σου βρίσκεται στο τέταρτο όροφο και το ασανσέρ φτάνει μόνο μέχρι το τρίτο. Μαζεύεις όσο κουράγιο σου έχει μείνει, αγκιστρώνεσαι από τη ξύλινη κουπαστή και ακολουθείς τον groom. Το δωμάτιο αν και αρχιτεκτονικής του '80 προσφέρει μια ζεστασιά, την οποία όμως αδυνατείς εκείνη τη στιγμή να αισθανθείς. Αποζητώντας οξυγόνο, ορμάς από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα έξω και σωριάζεσαι ανάσκελα στη σεζ λονγκ. Αυτό ήταν. Οι δυνάμεις σου στέρεψαν. Ξεσπάς σε λυγμούς από τους έντονους πλέον πόνους. Παίρνεις βαθιές ανάσες και προσπαθείς όσο μπορείς να μην κινείσαι έως ότου το σώμα σου μπορέσει να ισιώσει και να χαλαρώσει. Ξάφνου ανάμεσα στα καυτά δάκρυα που κυλάν στο πρόσωπό σου, νοιώθεις ψιλές δροσερές σταγόνες από τον ουρανό. Η απαλή αυτή δροσιά της φθινοπωρινής ψιχάλας σε συνδυασμό με την απόλυτη ησυχία γύρω σου σε ανακουφίζει. Μετά από αρκετή ώρα στην ίδια στάση, καταφέρνεις να στρίψεις το κεφάλι. Ταλαιπωρήθηκες να ανέβεις στο τέταρτο όροφο αλλά η ηρεμία του τοπίου σε αποζημιώνει. Καταπράσινοι απότομοι λόφοι περικλύουν μια μεγάλη γαλήνια λίμνη, γύρω της χτισμένα χωριουδάκια που συνδυάζουν την ιταλική φινέτσα με την ελβετική τάξη και ισορροπία. Ένα απόλυτο ησυχαστήριο, ιδανικό sanatorium για εκείνη τη βραδιά να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου και να συνεχίσεις την επόμενη μέρα το ταξίδι σου.

Με λύπη πλέον σήμερα διαπιστώνεις οτι η Villa Moritz δεν λειτουργεί πια. Έκλεισε οριστικά. Όπως και η ανιδιοτελής εκείνη αγάπη. Έληξε πριν προλάβεις καν να ολοκληρώσεις τις φυσιοθεραπείες σου. Έτσι όμως δε συμβαίνει και στις αρχαίες τραγωδίες? Χρειάζεται να καταρρεύσουν όλα για να επέλθει η κάθαρση. Και αναγεννημένος πλέον, αποδεσμευμένος από τις ερινύες, να αναθεωρήσεις τον ορισμό της ανιδιοτέλειας στην αγάπη. Η αγάπη δεν είναι τυφλή. Δε χτίζεται σε γλυκές αυταπάτες. Οι όμορφες ψευδαισθήσεις που νικάν το μυαλό σου ελπίζοντας και πιστεύοντας σε μια ουτοπία, τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παυσίπονο. Ένα παυσίπονο με διάρκεια όσο εκείνα τα mesulid που έπαιρνες για τη μέση σου. Οι οδυνηροί πόνοι όμως είναι αναπόφευκτοι. Τώρα ξέρεις. Τώρα είσαι ελεύθερος ν'ανοίξεις τη ψυχή, τη καρδιά και το μυαλό και  να δείς την πραγματικότητα. Πριν σου επιβληθεί από μόνη της.