Foals - Spanish Sahara

Yannis Philippakis, frontman of the British band "Foals", citizen of Oxford with origin from Olympos, Karpathos. "Spanish Sahara" was recently nominated as Track of the Year  at the NME Awards 2011.

It's worth a listen...

Φαιός λαβύρινθος

Sagrada Familia Staircase

Η Jasna Goranovic έζησε όλη της την ζωή στο Βελιγράδι. Γεννήθηκε, μεγάλωσε, πήγε σχολείο, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον Dusan Goranovic, έγινε μάνα φέρνοντας στον κόσμο την Sonja και τον Ivan. Ψηλή γυναίκα, γεροδεμένη, πάντα χαμογελαστή, πάντα έτοιμη να προσφέρει. Δεν είναι μεγάλη στην ηλικία, μόλις 62 ετών, κι όμως τα χρόνια έχουν χαράξει ανεξίτηλα το πέρασμά τους πάνω στο πρόσωπό της.

Σάββατο απόγευμα και η κυρία Goranovic κάθεται στην αναπαυτική της πολυθρόνα στο σαλόνι, δίπλα στο παράθυρο. Παρακολουθεί με υπομονή το κόσμο να περνοδιαβαίνει την οδό Kosovska σαν κάποιον να περιμένει να φανεί, σαν κάτι να θέλει συμβεί και να την ξυπνήσει από τον λήθαργο. Στο μικρό της διαμέρισμα αν και ζεί μόνη της, κάθε μέρα εκτός τις Κυριακές την φροντίζει και της κρατάει συντροφιά μια γυναίκα από τις 10.00 το πρωί μέχρι τις 17.00 το απόγευμα. Το πρόβλημά της δεν είναι κινητικό. Πηγάζει από μέσα της. Μια καταιγίδα συναισθημάτων που συσσωρεύονται στο λαβύρινθο του μυαλού της και τη μπερδεύουν, την αφοπλίζουν.

20 Μαϊου 1999. Η κόρη της η Sonja 23 ετών τότε, ήταν νοσοκόμα στo Dragisa Misovic Hospital. "Μητέρα μη με περιμένετε για φαγητό σήμερα. Έχουμε πολλούς τραυματίες, δε ξέρω τί ώρα θα επιστρέψω.". Η Sonja δεν επέστρεψε ποτέ. Ήταν ένα από τα θύματα της βόμβας που έπεσε από τις νατοϊκές δυνάμεις. Παράπλευρη απώλεια. "Ήταν ένα τραγικό μας λάθος. Ζητάμε ειλικρινά συγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων.". Συγνώμη. Με μια συγνώμη και μια σύνταξη, εμπρός, επουλώστε τις πληγές σας, ξαναχτίστε την ζωή σας από τα συντρίμια. Μετά και τη ξαφνική απώλεια του συζύγου της τον περασμένο Μάρτιο, η Jasna Goranovic πλέον δεν άντεξε. Κατέρρευσε περνώντας μια λεπτή γραμμή χωρίς επιστροφή.

-Κυρία Goranovic, είστε έτοιμη; Ήρθε ο κύριος Ivan!

-Ήρθε ο σωφέρ μου; Επιτέλους, γρήγορα γιατί θα χάσουμε τη πτήση για Μόσχα.

Σήμερα είχε γενέθλια η κόρη του γιού της. Ο Ivan δεν ήθελε να την ταράζει. Προσπαθούσε πάντα να της μιλάει γλυκά, αποφεύγοντας να πηγαίνει κόντρα στα λεγόμενά της.

-Ω, Jasna! Είσαι μια κούκλα σήμερα.

-Σας ευχαριστώ. Πήγα χτες για ψώνια με τη μητέρα μου κι αγόρασα αυτή τη φούστα. Παρακαλώ καθήστε, να σας κεράσουμε ένα κουλουράκι; Μόλις τα έβγαλα από το φούρνο.

-Όχι δε θα καθήσω, μας περιμένουν στο πάρτυ γενεθλίων. Δεν είναι σωστό να αργήσουμε.

-Πάρτυ γενεθλίων; Αχ, τί καλά! Ποιός έχει γενέθλια;

-Μια μικρή σου φίλη που σ'αγαπάει πολύ και σε περιμένει να σβήσετε μαζί τα κεράκια.

-Τί γλυκό. Κι εγώ την αγαπώ! Εμπρός λοιπόν, πάμε. Δε πρόλαβα να πάρω και δώρο για τα γενέθλια, αλλά θα της πάρω αύριο! Μια κόκκινη μεταξωτή κορδέλα για τα μαλλιά της......... Πώς τη λένε τη φίλη μου;

-Sonja.

Το χαμόγελο της Jasna πάγωσε. Το βλέμμα της καρφώθηκε στο άπειρο. Σαν ένα γκρί πέπλο να σκέπασε τα γαλανά της μάτια. Στο χώρο ακουγόταν μόνο το πήγαινε-έλα από το εκκρεμές του ρολογιού, σημάδι οτι ο χρόνος συνέχιζε να κυλά, ταξιδεύοντας πάντα μπροστά, χωρίς παύσεις, χωρίς πισωγυρίσματα ποτέ και για κανέναν.

-Sonja. Είχαμε κι εμείς κάποτε μια Sonja.

Ο μικρός Νικόλας στη πλατεία των θαυμάτων

Μια συνηθισμένη ηλιόλουστη μέρα στη μικρή μας πόλη. Από εκείνες τις μέρες που θα'θελες να αποδράσεις στη φύση. Στη κεντρική πλατεία, γύρω από το μητροπολιτικό ναό και ανάμεσα στα εκατοντάδες περιστέρια, μικρά παιδιά παίζουν μπάλα ή έχουν βγεί για περίπατο με τους γονείς τους. Ξεχωρίζω τον μικρό Νικόλα.

Ο μικρός Νικόλας σήμερα δεν πήγε σχολείο. Οι δασκάλοι του απεργούσαν. Τώρα αυτό τί σήμαινε δεν ήξερε και μάλλον δε τον ένοιαζε και να μάθει. Του αρκούσε το γεγονός οτι δεν είχε σχολείο σήμερα. Και καθότι οι γονείς όταν ο μικρός Νικόλας κανονικά πάει σχολείο έχουν προγραμματισμένες δουλειές, σήμερα την απασχόλησή του ανέλαβε η νεαρά άνεργη αλλά πολυαγαπημένη θεία του Μελίνα.

-Μελίνα, να σου πώ κάτι;

-Ναι, Νικόλα.

-Έχει πάρα πολύ ήλιο εδώ και με πονάνε τα μάτια μου.

-Να έλα, θα καθήσουμε εδώ στο πλάι της εκκλησίας που έχει σκιά, εντάξει;

-Ναι αλλά να σου πώ κάτι;

-Πες μου.

-Θέλω να μου πείς μια ιστορία.

-Να σου πώ ένα παραμύθι;

-Όχι παραμύθι, θέλω μια πραγματική ιστορία.

-Μμμ, για να σκεφτώ... Α! Νικόλα βλέπεις αυτήν εδώ τη βόμβα μπροστά μας;

-Βόμβα;;;;

-Ηρέμησε, είναι μια άδεια βόμβα, τώρα δηλαδή δεν υπάρχει μέσα εκρηκτική ύλη ώστε να πάρει φωτιά. Αυτή λοιπόν, η βόμβα έχει μείνει εδώ από τον πόλεμο.

-Με τους Τούρκους;

-Όχι, όχι πιο πρόσφατα. Το πόλεμο του '40... Με τους Γερμανούς...

-Να σου πώ κάτι; Εννοείς αυτό το πόλεμο που ήταν και ο παππούς;

-Ναι μπράβο, ο παππούς ήταν τότε μικρό παιδί, όσο χρονών είσαι εσύ τώρα. Η Γερμανοί λοιπόν μια μέρα έκαναν επίθεση με τα αεροπλάνα τους πάνω από την πόλη μας και έριχναν βόμβες. Έριξαν πολλές βόμβες, καταστράφηκαν πάρα πολλά σπίτια και σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι.

-Σκοτώθηκαν άνθρωποι;

-Ναι, αρκετοί.

-Και παιδιά;

-Ναι, και παιδιά. Δυστυχώς. Μια λοιπόν από αυτές τις βόμβες πήγαν να την ρίξουν και στην εκκλησία αυτή που βλέπεις μπροστά μας και να την καταστρέψουν! Και ξέρεις τί έγινε;

-Τί έγινε;

-Η βόμβα εκείνη έπεσε στα σκαλιά της εκκλησίας αλλά δεν έσκασε. Αυτή η βόμβα είναι αυτή που βλέπεις.

-Και γιατί την έχουν αφήσει ακόμα εδώ αυτή τη βόμβα;

-Γιατί ο κόσμος πιστεύει οτι αυτό ήταν ένα θαύμα και την έχουν αφήσει εδώ έξω για να την βλέπει ο κόσμος και να θυμάται το θαύμα.

-Δηλαδή τί θαύμα έγινε;

-Πιστεύουν οτι δεν ήταν τυχαίο που η βόμβα δεν έσκασε. Ο Άγιος προστάτης της εκκλησίας, πού είναι γι'αυτόν το σπίτι του, για να την προστατέψει έπιασε τη βόμβα και δε την άφησε να εκραγεί.

-Να σου πώ κάτι; Δηλαδή την έπιασε με τα χέρια του;

-Ε, περίπου...

-Ναι αλλά να σου πώ κάτι; Γιατί αφού έπιασε αυτή τη βόμβα δεν έπιασε και τις άλλες βόμβες;

-Εεε... Ναι, σωστά... Κοίτα και ο άγιος σίγουρα θα ήθελε να προστατέψει και άλλα σπίτια αλλά ίσως να μη πρόλαβε... Περίεργο, ε; Εσύ τί πιστεύεις;

-Να σου πώ κάτι; Εγώ νομίζω οτι ο άγιος νοιάστηκε πρώτα πιο πολύ για το δικό του σπίτι παρά για τα σπίτια των άλλων. Και να σου πώ κάτι; 

-Πες μου...

-Αυτό δεν είναι σωστό για έναν άγιο.

Μικρέ Νικόλα, για τα tweets που θα κάνεις μετά από 15 χρόνια κάνω ήδη follow. Εως τότε, είμαι σίγουρη οτι μπορείς να καταλάβεις τους στίχους του παρακάτω τραγουδιού. Αφιερωμένο.