Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

το μήλο της Γρανάδα


"Χίλιοι μύριοι καλογέροι, σ'ένα ράσο τυλιγμένοι. Τί είναι;"

Το ρόγδι (ρόδι) αποτελεί σύμβολο τύχης, αφθονίας και γονιμότητας. Εξού και το κατά την ελληνική (κι όχι μόνο) παράδοση έθιμο να σπάμε στη μέση του σπιτιού ένα ρόγδι ανήμερα της πρωτοχρονιάς. Η επιστημονική του ονομασία Punica granatum όπως και η αγγλική Pomegranate προέρχεται από το λατινικό pomum που είναι το μήλο και granatum ο σποριασμένος, συνεπώς το σποριασμένο μήλο. Στα ιταλικά ονομάζεται απλά granata, στα γαλλικά grenade ενώ στα ισπανικά granada. Η τελευταία ονομασία αποτελεί και βάση της λαϊκής ρήσης οτι η πόλη Γρανάδα (Granada) πήρε την ονομασία της από το ρόγδι. Στην πραγματικότητα η Γρανάδα πήρε το όνομά της από το αραβικό Garnata (ή Karnattah) που σήμαινε "ο λόφος των ξένων" καθώς οι πρώτοι κάτοικοι, λίγο πριν την επίσημη ίδρυση της πόλης, ήταν μια κοινότητα εβραίων.

Είτε αλήθεια, είτε μύθος είναι σίγουρα μια εύστοχη αλληγορία. Η πόλη είναι κατάφυτη από ρογδιές αποτελώντας το επίσημο σήμα της,  καθώς το ρόγδι συμπεριλαμβάνεται στα οικόσημα, στα συντριβάνια, στις τοιχογραφίες, στις πινακίδες των δρόμων. Μια πανέμορφη πολή και διάσημο τουριστικό θέρετρο η Γρανάδα στη νοτιότερη περιφέρεια της Ισπανίας την Ανδαλουσία, προπύργιο της Αραβικής περιόδου στην Ιβηρική χερσόνησο και την Ευρώπη κατεπέκταση. Η μεγάλη ιστορία της εκτυλίσσεται στα σοκάκια της και τα αρχιτεκτονικά διάσημα κτίρια όπως το Παλάτι της Χενεραλίφε, το φρούριο της Αλάμπρα και τη γειτονιά του Αλμπαϊσίν. Κυρίως όμως έχει γραφτεί με το αίμα που έχει χυθεί και ποτίσει τα χώματα της Γρανάδα, όπως τον κόκκινο στυφό χυμό ενός ρογδιού που βάφει ανεξίτηλα.




Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Ξανά

Και ξανασμίξαμε. Αγκαλιασμένοι όλοι σ'ένα χορό λαβύρινθο, τυλιγμένοι από ιδρώτα κι ανάσες αλκοολικές. Κι ήταν εκεί ξανά το μισοφέγγαρο, ν'ανατέλλει μέσα απ'το χάραμα πυροδοτώντας μια αδιάκοπη δοξαριά. Πατούσαμε γερά τα βήματά μας, χωρίς φόβο, χωρίς ελπίδα, ελεύθεροι. Ξέραμε τί μας περιμένει. Πώς φτάσαμε ως εδώ αποκαμώσαμε να ρωτάμε κι απάντηση πάψαμε να ζητούμε. Θα αποχωριστούμε τα πιο αθώα μας πρόσωπα, ξανά και ξανά, με μια βαλίτσα στο χέρι, με μια πέτρα για καρδιά. Μα ο Σκορπιός θα συνεχίσει να τρεμοπαίζει στον ορίζοντά μας και πέντε βήματα γερά πάνω σε ξένα χώματα, ώθηση και παλμό θα μας δίνουν να μη μετρούμε αυτά που ζήσαμε, αλλά να ζούμε αυτά που μάθαμε.