Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Καθρέφτης

Μέχρι τώρα όλα ήταν καλά. Όλα τακτοποιημένα πίσω από βαρύγδουπες λέξεις. Λέξεις για όλες τις περιστάσεις. Ρήσεις, αποφθέγματα, φιλοσοφίες, ατάκες, στίχοι. Τα'χεις αποστηθίσει, σε βγάζαν συχνά από αδιέξοδο όταν συζητούσες με τους φίλους σου, όταν ήθελες να εντυπωσιάσεις τους γύρω σου, όποτε προσπαθούσες να κατακτήσεις νεαρές αέρινες υπάρξεις.

Μα έρχεται μια στιγμή που δεν τα'χεις υπολογίσει σωστά. Συνήθησες το καλοκαίρι, άφησες το παράθυρο μισάνοιχτο μα ο Σεπτέμβρης είναι απρόβλεπτος, μια κρύο μια ζέστη, και άξαφνα μες στη νυχτερινή σιγαλιά φυσάει πρώιμος αέρας εισβάλλοντας στο οχυρό σου.

Και βρίσκεται κείνο το λινό σεντόνι που ποτέ δεν τόλμησες ν'αγγίξεις, ποτέ δεν θέλησες να κατεβάσεις απ'τον τοίχο, τ'άφησες να κρέμεται, στερεωμένο με τα χρόνια από έντεχνα πλεγμένους ιστούς αράχνης. Μ'αυτό το αεράκι, αυτό το αθώο κι αιφνίδιο αεράκι τα ανατρέπει όλα. Παρασέρνει το σεντόνι στο πέρασμά του κι όπως κυματίζει πέφτοντας κατάχαμα, αποκαλύπτει έναν παγερό χλωμό καθρέφτη. Και στέκεσαι εκεί μπροστά μόνος, αντιμέτωπος με το είδωλό σου, τον εαυτό σου, την πραγματικότητα. Δεν είναι εκεί κανείς να σε υποστηρίξει, κανείς να μιλήσει για'σενα. Ούτε ο Καζαντζάκης, ούτε ο Καββαδίας, ούτε ο Μπρεχτ, ούτε ο Μόρισον.

Είναι η στιγμή σου. Να μιλήσεις. Ούτε πριν, ούτε μετά. Τώρα.