Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Φαιός λαβύρινθος

Sagrada Familia Staircase

Η Jasna Goranovic έζησε όλη της την ζωή στο Βελιγράδι. Γεννήθηκε, μεγάλωσε, πήγε σχολείο, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον Dusan Goranovic, έγινε μάνα φέρνοντας στον κόσμο την Sonja και τον Ivan. Ψηλή γυναίκα, γεροδεμένη, πάντα χαμογελαστή, πάντα έτοιμη να προσφέρει. Δεν είναι μεγάλη στην ηλικία, μόλις 62 ετών, κι όμως τα χρόνια έχουν χαράξει ανεξίτηλα το πέρασμά τους πάνω στο πρόσωπό της.
Σάββατο απόγευμα και η κυρία Goranovic κάθεται στην αναπαυτική της πολυθρόνα στο σαλόνι, δίπλα στο παράθυρο. Παρακολουθεί με υπομονή το κόσμο να περνοδιαβαίνει την οδό Kosovska σαν κάποιον να περιμένει να φανεί, σαν κάτι να θέλει συμβεί και να την ξυπνήσει από τον λήθαργο. Στο μικρό της διαμέρισμα αν και ζεί μόνη της, κάθε μέρα εκτός τις Κυριακές την φροντίζει και της κρατάει συντροφιά μια γυναίκα από τις 10.00 το πρωί μέχρι τις 17.00 το απόγευμα. Το πρόβλημά της δεν είναι κινητικό. Πηγάζει από μέσα της. Μια καταιγίδα συναισθημάτων που συσσωρεύονται στο λαβύρινθο του μυαλού της και τη μπερδεύουν, την αφοπλίζουν.
20 Μαϊου 1999. Η κόρη της η Sonja 23 ετών τότε, ήταν νοσοκόμα στo Dragisa Misovic Hospital. "Μητέρα μη με περιμένετε για φαγητό σήμερα. Έχουμε πολλούς τραυματίες, δε ξέρω τί ώρα θα επιστρέψω.". Η Sonja δεν επέστρεψε ποτέ. Ήταν ένα από τα θύματα της βόμβας που έπεσε από τις νατοϊκές δυνάμεις. Παράπλευρη απώλεια. "Ήταν ένα τραγικό μας λάθος. Ζητάμε ειλικρινά συγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων.". Συγνώμη. Με μια συγνώμη και μια σύνταξη, εμπρός, επουλώστε τις πληγές σας, ξαναχτίστε την ζωή σας από τα συντρίμια. Μετά και τη ξαφνική απώλεια του συζύγου της τον περασμένο Μάρτιο, η Jasna Goranovic πλέον δεν άντεξε. Κατέρρευσε περνώντας μια λεπτή γραμμή χωρίς επιστροφή.
-Κυρία Goranovic, είστε έτοιμη; Ήρθε ο κύριος Ivan!
-Ήρθε ο σωφέρ μου; Επιτέλους, γρήγορα γιατί θα χάσουμε τη πτήση για Μόσχα.
Σήμερα είχε γενέθλια η κόρη του γιού της. Ο Ivan δεν ήθελε να την ταράζει. Προσπαθούσε πάντα να της μιλάει γλυκά, αποφεύγοντας να πηγαίνει κόντρα στα λεγόμενά της.
-Ω, Jasna! Είσαι μια κούκλα σήμερα.
-Σας ευχαριστώ. Πήγα χτες για ψώνια με τη μητέρα μου κι αγόρασα αυτή τη φούστα. Παρακαλώ καθήστε, να σας κεράσουμε ένα κουλουράκι; Μόλις τα έβγαλα από το φούρνο.
-Όχι δε θα καθήσω, μας περιμένουν στο πάρτυ γενεθλίων. Δεν είναι σωστό να αργήσουμε.
-Πάρτυ γενεθλίων; Αχ, τί καλά! Ποιός έχει γενέθλια;
-Μια μικρή σου φίλη που σ'αγαπάει πολύ και σε περιμένει να σβήσετε μαζί τα κεράκια.
-Τί γλυκό. Κι εγώ την αγαπώ! Εμπρός λοιπόν, πάμε. Δε πρόλαβα να πάρω και δώρο για τα γενέθλια, αλλά θα της πάρω αύριο! Μια κόκκινη μεταξωτή κορδέλα για τα μαλλιά της......... Πώς τη λένε τη φίλη μου;
-Sonja.
Το χαμόγελο της Jasna πάγωσε. Το βλέμμα της καρφώθηκε στο άπειρο. Σαν ένα γκρί πέπλο να σκέπασε τα γαλανά της μάτια. Στο χώρο ακουγόταν μόνο το πήγαινε-έλα από το εκκρεμές του ρολογιού, σημάδι οτι ο χρόνος συνέχιζε να κυλά, ταξιδεύοντας πάντα μπροστά, χωρίς παύσεις, χωρίς πισωγυρίσματα ποτέ και για κανέναν.
-Sonja. Είχαμε κι εμείς κάποτε μια Sonja.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου