Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

μελαγχΟλική Έκλειψη

Ανάμεσα στο πλήθος, τους καπνούς και τα συνθήματα εκείνος σιωπηλός κοιτά τον ουρανό. Κλείνει για λίγο τ'αυτιά, παγώνει τη σκέψη και κοιτάζει το φεγγάρι. Η ισορροπία που ψάχνει, να! Είναι εκεί, μέσα στο χάος του διαστήματος. Πλανητική ισορροπία, μια τέλεια ευθεία μεταξύ Ήλιου, Γης και Σελήνης. Αργά και σταθερά η Πανσέληνος βυθίζεται στη σκιά της Γης και γίνεται ένα με το μαύρο του νυχτερινού ουρανού. Μαύρο όπως τα μελαγχολικά της μάτια, φεγγάρια σε ολική έκλειψη. Πού να βρεί έναν Ήλιο να τα φωτίσει; Να λάμψουν σαν Αυγουστιάτικη πανσέληνος πάνω από ήρεμα νερά του πελάγους, αγκαλιά με μια κιθάρα και το νυχτερινό αγιάζι; Για ένα γύρο το φεγγάρι, ένα μόνο.

Photograph by Aamir Qureshi, National Geographic

4 σχόλια:

  1. Όταν κοιτάς το φεγγάρι ή τον ουρανό, θυμάσαι ξανά την ματαιότητα αρκετών και αυτό είναι πολύτιμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. απλά είναι φορές που η προσγείωση, μετά από έστω και νοητό ταξίδι στο διάστημα, είναι δύσκολη :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΠΑΝΤΑ η προσγειωση ειναι δυσκολη...(ακομη κι οταν ειναι επιθυμητη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό όμως δεν λειτουργεί απαγορευτικά στο να "πετάξεις". Το θέμα είναι κατα πόσο κατά την διάρκεια του ταξιδιού έχεις επίγνωση οτι δεν πατάς στη Γη. Από εκεί προκύπτει και ο βαθμός δυσκολίας της προσγείωσης ;-)


    υγ. Η άνωθεν ανάρτηση πάντως είχε περισσότερο ερωτική παρά φιλοσοφική διάθεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή