Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Κυριακή απόγευμα

Να'τανε Κυριακή απόγευμα. Ύστερα από μεσημεριανό ύπνο. Η μυρωδιά του φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ να ξεχειλίζει σε κάθε τσαχάλισμα καθώς ανοίγει το χάρτινο πακέτο "Δανδάλη". Να μαζευτούμε οι γυναίκες του σπιτιού, να μασουλήσουμε σισαμωτά λαδοκούλουρα και ανεβατά καλιτσούνια, να συζητήσουμε το πάντα επίκαιρο πρόβλημα της γειτόνισσας με τον "αχαΐρευτο" γιο της και να προγραμματίσουμε τί θα μαγειρέψουμε γι' αύριο. Οι γάτες να τρέχουν να κρυφτούν καθώς με το λάστιχο ποτίζουμε τις γλάστρες. Κι αφού τα νερά λιμνιάσουν στην πλακόστρωτη αυλή και τσαλαβουτήσουμε τα πόδια μας να δροσιστούμε, να με πάρεις τηλέφωνο. Φορώντας το λινό μου φόρεμα και με τα μαλλιά βρεγμένα ακόμα να'ρθω να σε βρω. Ν'ανέβουμε τα τείχη, στο θερινό κινηματογράφο, κρατώντας παγωμένες μπύρες απ'το απέναντι περίπτερο. Να βλέπαμε Γούντι Άλεν "Η κατάρα του Πράσινου Σκορπιού". Να γελάμε δυνατά και να μου κρατάς το χέρι. Κι ύστερα να μου αναλύσεις ποιός ήταν ο Wilbur de Paris κι εγώ να προσπαθώ να σε πείσω να πάμε ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη καθότι η Μαδαγασκάρη μας πέφτει μακριά. Κι αφού περπατήσουμε στα στενά της παλιάς πόλης, κρατώντας μου το χέρι πάντα, να φτάσουμε στο παρκαρισμένο μου αμάξι. Να σου χαμογελάσω, να μου κλείσεις το μάτι πονηρά και ν'αποχαιρετιστούμε προσδοκώντας το ξεκίνημα μιας νέας βδομάδας.

Να'τανε Κυριακή απόγευμα και να μου κράταγες το χέρι. Σφιχτά.


2 σχόλια: