Μια συνηθισμένη ηλιόλουστη μέρα στη μικρή μας πόλη. Από εκείνες τις μέρες που θα'θελες να αποδράσεις στη φύση. Στη κεντρική πλατεία, γύρω από το μητροπολιτικό ναό και ανάμεσα στα εκατοντάδες περιστέρια, μικρά παιδιά παίζουν μπάλα ή έχουν βγεί για περίπατο με τους γονείς τους. Ξεχωρίζω τον μικρό Νικόλα.
Ο μικρός Νικόλας σήμερα δεν πήγε σχολείο. Οι δασκάλοι του απεργούσαν. Τώρα αυτό τί σήμαινε δεν ήξερε και μάλλον δε τον ένοιαζε και να μάθει. Του αρκούσε το γεγονός οτι δεν είχε σχολείο σήμερα. Και καθότι οι γονείς όταν ο μικρός Νικόλας κανονικά πάει σχολείο έχουν προγραμματισμένες δουλειές, σήμερα την απασχόλησή του ανέλαβε η νεαρά άνεργη αλλά πολυαγαπημένη θεία του Μελίνα.
-Μελίνα, να σου πώ κάτι;
-Ναι, Νικόλα.
-Έχει πάρα πολύ ήλιο εδώ και με πονάνε τα μάτια μου.
-Να έλα, θα καθήσουμε εδώ στο πλάι της εκκλησίας που έχει σκιά, εντάξει;
-Ναι αλλά να σου πώ κάτι;
-Πες μου.
-Θέλω να μου πείς μια ιστορία.
-Να σου πώ ένα παραμύθι;
-Όχι παραμύθι, θέλω μια πραγματική ιστορία.
-Μμμ, για να σκεφτώ... Α! Νικόλα βλέπεις αυτήν εδώ τη βόμβα μπροστά μας;
-Βόμβα;;;;
-Ηρέμησε, είναι μια άδεια βόμβα, τώρα δηλαδή δεν υπάρχει μέσα εκρηκτική ύλη ώστε να πάρει φωτιά. Αυτή λοιπόν, η βόμβα έχει μείνει εδώ από τον πόλεμο.
-Με τους Τούρκους;
-Όχι, όχι πιο πρόσφατα. Το πόλεμο του '40... Με τους Γερμανούς...
-Να σου πώ κάτι; Εννοείς αυτό το πόλεμο που ήταν και ο παππούς;
-Ναι μπράβο, ο παππούς ήταν τότε μικρό παιδί, όσο χρονών είσαι εσύ τώρα. Η Γερμανοί λοιπόν μια μέρα έκαναν επίθεση με τα αεροπλάνα τους πάνω από την πόλη μας και έριχναν βόμβες. Έριξαν πολλές βόμβες, καταστράφηκαν πάρα πολλά σπίτια και σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι.
-Σκοτώθηκαν άνθρωποι;
-Ναι, αρκετοί.
-Και παιδιά;
-Ναι, και παιδιά. Δυστυχώς. Μια λοιπόν από αυτές τις βόμβες πήγαν να την ρίξουν και στην εκκλησία αυτή που βλέπεις μπροστά μας και να την καταστρέψουν! Και ξέρεις τί έγινε;
-Τί έγινε;
-Η βόμβα εκείνη έπεσε στα σκαλιά της εκκλησίας αλλά δεν έσκασε. Αυτή η βόμβα είναι αυτή που βλέπεις.
-Και γιατί την έχουν αφήσει ακόμα εδώ αυτή τη βόμβα;
-Γιατί ο κόσμος πιστεύει οτι αυτό ήταν ένα θαύμα και την έχουν αφήσει εδώ έξω για να την βλέπει ο κόσμος και να θυμάται το θαύμα.
-Δηλαδή τί θαύμα έγινε;
-Πιστεύουν οτι δεν ήταν τυχαίο που η βόμβα δεν έσκασε. Ο Άγιος προστάτης της εκκλησίας, πού είναι γι'αυτόν το σπίτι του, για να την προστατέψει έπιασε τη βόμβα και δε την άφησε να εκραγεί.
-Να σου πώ κάτι; Δηλαδή την έπιασε με τα χέρια του;
-Ε, περίπου...
-Ναι αλλά να σου πώ κάτι; Γιατί αφού έπιασε αυτή τη βόμβα δεν έπιασε και τις άλλες βόμβες;
-Εεε... Ναι, σωστά... Κοίτα και ο άγιος σίγουρα θα ήθελε να προστατέψει και άλλα σπίτια αλλά ίσως να μη πρόλαβε... Περίεργο, ε; Εσύ τί πιστεύεις;
-Να σου πώ κάτι; Εγώ νομίζω οτι ο άγιος νοιάστηκε πρώτα πιο πολύ για το δικό του σπίτι παρά για τα σπίτια των άλλων. Και να σου πώ κάτι;
-Πες μου...
-Αυτό δεν είναι σωστό για έναν άγιο.
Μικρέ Νικόλα, για τα tweets που θα κάνεις μετά από 15 χρόνια κάνω ήδη follow. Εως τότε, είμαι σίγουρη οτι μπορείς να καταλάβεις τους στίχους του παρακάτω τραγουδιού. Αφιερωμένο.
