Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Κόκκινη έρημος

Ο μικρός Νικόλας κάθεται στο σαλόνι περιμένοντας να πάει η ώρα 6. Όπως κάθε Κυριακή έτσι και σήμερα περιμένει να χτυπήσει το τηλέφωνο. Απ'το παράθυρο χαζεύει τ'απεναντινά σπίτια. Κόκκινα τουβλάκια όλα, σαν τα μικρά του Lego, κόκκινα τουβλάκια κάτω από γαλάζιο ουρανό. Θυμήθηκε εκείνη την εικόνα απ'το αεροπλάνο όταν φτάνανε σ'αυτή τη μακρινή τη χώρα. Είχε ενθουσιαστεί που θα ταξίδευε με αεροπλάνο, χρόνια πολλά το ονειρευόταν. Κάποια στιγμή ανοίγει δειλά το παράθυρο, ο ήλιος έκαιγε και ο Νικόλας έσφιξε τα βλέφαρά του αντανακλαστικά. Δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Κόκκινη απέραντη έρημος κι ένας καθαρός ανέφελος ουρανός. Ούτε σπίτια, ούτε δρόμοι, ούτε δέντρα, ούτε βουνά. Κόκκινη έρημος. Η μόνη ένδειξη ζωντάνιας εκεί κάτω ήταν κάποιοι ξεριζωμένοι γυμνοί θάμνοι που κουτρουβαλούσαν άσκοπα, έρμαια του ανέμου. Ο Νικόλας τρόμαξε κι έκλεισε αμέσως ξανά το παράθυρο.

[Ντρίιιιν]
-Ναι;
-Ποιό παιδάκι είναι στο τηλέφωνο;
-Γιαγιά, ο Νικόλας είμαι!
-Καμάρι μου, καλημέρα είναι 8 η ώρα εδώ.
-Το ξέρω γιαγιά, εδώ είναι 6 το απόγευμα. Γιαγιά, πότε θα'ρθεις; Θέλω να μου φτιάξεις κοτόπουλο με μπάμιες και πατάτες τηγανιτές.
-Ό,τι θες παιδί μου θα σου μαγειρέψω. Θα'ρθω, αμα τελειώσει ο χειμώνας με το καλό.
-Έτσι μου'χες πεί και πέρυσι γιαγιά...

[Έτσι θα σου ξαναπώ και φέτος παιδί μου]

Κάθε κυριακάτικο τηλεφώνημα μια εθελότυφλη επανάληψη. Και κάθε τέλος της συνδιάλεξης μια ανάμνηση εικόνων και γεύσεων. Ο μικρός Νικόλας κοίταξε πάλι έξω απ'το παράθυρο τα κόκκινα τουβλάκια. Τώρα τα ένοιωθε ακριβώς όπως τη κόκκινη έρημο που διέσχισε με το αεροπλάνο. Παγιδευμένος ανάμεσά τους με τις παιδικές του αναμνήσεις να κουτρουβαλούν ξεριζωμένες και να χάνονται όπως φυσάει ο άνεμος. 

[http://www.flickr.com/photos/sysy81/2667317444/]


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου